İşte yine geliyor

İşte yine geliyor. Gün ortasında,akşam üzeri,gece,sabaha karşı. Farketmiyor. Cümleler birikiyor sadece. Gazete okuyorum. Müzik dinliyorum. Kitap okuyorum. Özenle açılan üçüncü sayfa,özenle açılan the cure-apart,özenle açılmış kafka. Anlatırdım belki bir masada, dolu gözlerle sessizlik içinde dinlenir,belki biri cesaret eder ayağa kalkar,sarılırdı. Sigara içmekten başka yapacak bir şeyim yoktu,o da bitti.Yoruluyorum. Çünkü sıfırdayım. Sıfırın yanın ne koysam olmuyor. Haydi camları açalım. Haydi vera çık sokağa. Haydi vera iş ara. Haydi vera boşver gitsin. Neyi? Neyi boşvereyim? Yok ki. İstediğim şey sadece bi evdi ulan. Sadece bir evdi.Hatırladığımda mutlu olacağım. Hatırladığımda mutsuz olmayacağım. İşte yine geliyor. Altı gün kalıyor. Altıpatlar.Gerçekçi olalım. Tabancam yok. Ya eski usul bileklerimi keseceğim ya da sadakatimi gösterip overdose olacağım. Yürüyerek intihar edemem. Uyuyarak intihar edemem. Hiç bir beklentim yok. Ve dostum, durum boktan. Reçetelere yazıyorlar. Kitaplara yazıyorlar. Filme alıyorlar. Bunu hissetmeye yaklaşıyorlar gece yarısına doğru. Terkedilkdiklerinde. Acı çektikklerinde.Umutsuzluklarında. Ben hep bunu buluyorum cüzdanımda. Bir vesikalık. İki vesikalık. Tanıdığım herkes bende baş ağrısı yapıyor. Ve dostum, gerçekten bok gibi bu olaylar. Unutamayacak kadar çok düşünüyorum. Unutamayacak kadar kendimleyim. Unutamayacak kadar düştüm. Hiç bir sebebim yok. Ve işte yine geliyor. Durduramıyorum. Durmaz çünkü,biliyorum. Yemek yapacak olsam geçer mi? Çıkıp biraz yürüsem? Geçer. Peki gece çatkapı geldiğinde ne yapacağım? Sen görmüyorsun, ben görüyorum. Hayali biliyorum. Ama sen görmüyorsun,ben görüyorum. İkimizin de devam etmesi gerektiğine inanıyorlar. Ben inanmıyorum.